...
In de wetenschappelijke wereld waren gevoelsargumenten taboe, terwijl in de politiek vaak gezocht werd naar rationele argumenten om soms ongrijpbare maatschappelijke dynamieken te omzeilen of te negeren. Het onderwijs werd beheerst door leerplannen en regeltjes, terwijl de realiteit van de leeromgeving een eigen dynamiek kende die je vaak dwong tot vormen van creativiteit die je niet in regels kan vatten.
In mijn zoektocht naar de oorsprong van dit conflict kwam ik tot de conclusie dat ik heel vaak ben meegegaan in de heersende opvattingen van mijn omgeving. Mijn eigen gevoeligheid beschouwde ik als een teken van zwakte en ik dwong mezelf om te handelen volgens het idee dat rationaliteit superieur was. Een heel foute aanname weet ik nu.
Het inzicht dat er een fundamenteel verschil is tussen emotie en gevoel, heeft me goed vooruit geholpen. Emoties zijn interessante boodschappers, signalen die ons informeren over de ruimte tussen wat gebeurt en ons eigen verlangen. Is de kloof groot, dan voelen we paniek, ontreddering, boosheid, ... Is de ruimte daarentegen klein, dan voelen we ons sterk, dynamisch en gelukkig.
Het feit dat de ruimte tussen wat ik deed (job) en wie ik ben, op sommige momenten té groot was, lokte verschillende negatieve emoties uit die ik vroeger niet kon plaatsen.
Ondertussen heb ik écht leren voelen. Voelen is veel krachtiger dan emoties ervaren. Het voelen is de motor die ons aanstuurt en is nauw verbonden met onze authentieke kern.
Dít voelen staat helemaal niet in conflict met het denken. Sterker nog, het fungeert als een onwrikbaar kompas dat ons denken de juiste richting geeft.
Het besef van de kracht van het voelen bracht mij rust en deed me kiezen voor een andere weg als zelfstandig coach. De kennis en ervaring die ik heb opgedaan wil ik graag delen. Het is mijn aspiratie om mensen weer in contact te brengen met wat ze voelen en hen van daaruit te versterken.