Opnieuw opstaan na verlies

Kortgeleden verloor ik mijn moeder, zonder nog echt met haar te kunnen communiceren. Haar overlijden kwam totaal onverwacht en was als een donderslag bij heldere hemel. De realiteit van dit gevoel en de afgrond waar je ongevraagd komt voor te staan, lijken in niets op wat je meent te weten uit verhalen of boeken. Je wordt geraakt in het diepste van je ziel en blijft ontredderd achter.

Onmetelijk verdriet en rauw gemis gingen hand in hand met een diepe verbondenheid met mijn dichte familie. Een verbondenheid die de gemeenschappelijke gevoelens van hulpeloosheid en onmacht draaglijker maakten. Begripvolle berichten en troostende woorden van vrienden boden verzachting, maar de holle leegte bleef alom aanwezig.

In de weken na de uitvaart kwam ik in een emotioneel mijnenveld terecht. Onverwerkte zaken en nieuw verdriet vonden elkaar in een macabere dans. Ik werd geconfronteerd met oude wonden die jarenlang zorgvuldig waren opgeborgen en die grijnzend de kop opstaken. Vluchtgedrag in allerlei vormen diende zich aan. Ik merkte de patronen zowel bij mezelf als bij mijn familie. Onuitgesproken frustraties en gevoelens voelden plots de noodzaak om gehoord te worden. Uiteenlopende verwerkingsprocessen botsten met elkaar en legden hun eigen tempo op.

Mijn hoogsensitiviteit hielp me enerzijds om te navigeren doorheen explosieve situaties, maar anderzijds zorgde ze ervoor dat ik ook heel vaak meetrilde met de heftige gevoelens in mijn omgeving en emoties overnam die zich mengden met mijn eigen gevoelens.

Storm

De rauwe pijn van het verlies en de diepte en hevigheid van de gevoelens zetten op hun beurt heel veel zaken in beweging. Mechanismen als vluchten in het werk, je verstoppen in je hoofd om vooral niet te veel te moeten voelen, niet luisteren naar de signalen van je lichaam en deze voortdurend negeren, trokken mij alle kanten op en stelden mij op de proef. Heel voorzichtig, stapje voor stapje lukte het na een tijd om de deur van het voelen terug op een kier te zetten en de verbinding met mezelf terug te herstellen.

Als HSP ben ik dankbaar voor de nieuwe dimensies van het voelen die zich hebben geopenbaard. Tegelijk merk ik dat helen na verlies heel veel tijd kost en geduld vraagt. Ik ben niet meer wie ik was en kijk anders tegen een aantal dingen aan. De storm is nog niet volledig gaan liggen, maar de deining wordt langzaam rustiger.

Kapstokken voor verwerking

Het vergt moed om je eigen gevoelens terug volop toe te laten, tijd te nemen voor échte rust en aandacht te geven aan wat je zelf nodig hebt. De afgelopen periode heeft me geleerd om op een nieuwe manier naar mezelf en mijn gevoeligheid te kijken. Dit zijn de handvatten waar ik me aan optrek:

1. Sta jezelf toe om te rouwen op je eigen manier en tempo: Iedereen rouwt anders, en het is belangrijk om je eigen proces te respecteren. Er is geen ‘juiste’ manier om te rouwen, en het is essentieel om naar je eigen behoeften te luisteren. Rouwen kan je niet sturen; je doorleeft het en het proces kent zijn eigen dynamiek. Laat je verdriet toe, bied het hele proces voldoende ruimte en leg vooral heel veel mildheid aan de dag tegenover jezelf en je omgeving.

1. Zet in op zelfzorg, telkens opnieuw: Zelfzorg is cruciaal, ook in tijden van verlies. Dit betekent zorgen voor je fysieke gezondheid, maar ook je emotionele en mentale welzijn. Dit lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want vaak ontbreekt het je aan energie om iets te ondernemen. Begin ook hier met kleine stapjes en elk momentje voor jezelf is winst. Geduld is een schone deugd, zeker in tijden van heling na verlies.
2. Omarm je gevoeligheid als kracht: Hoogsensitiviteit is een bron van kracht, vooral in moeilijke tijden. Het stelt je in staat om diep te voelen en verbinding te maken op een niveau dat anderen misschien niet kunnen. Koester de momenten van verbinding en haal hier energie uit. Door je gevoeligheid te omarmen en deze te blijven inzetten als kompas, kom je sowieso terug op jouw pad en hervind je diepe momenten van innerlijke rust en persoonlijke groei.
3. Leer je lichaam lezen: Je lichaam is een zeer duidelijke wegwijzer die je terug de juiste kant op stuurt. In plaats van de ‘kwalen’ die in periodes van rouw plots de kop opsteken te verwensen en als een last te zien, probeer je beter je eigen lichaam te lezen en hiermee aan de slag te gaan. Probeer dankbaar te zijn voor het inzicht dat je lichaam je schenkt, want het kent je veel beter dan je hoofd ooit zal kunnen.

Tijdens deze moeilijke tijden heeft mijn lichaam duidelijk aangegeven wat ik nodig had. Aanvankelijk heb ik me hiertegen verzet en rende ik in paniek van arts naar arts. Door ook fysieke pijn toe te laten, beter te luisteren naar deze signalen en er respectvol mee om te gaan, kon ik beter voor mezelf zorgen en de heling ondersteunen.

Tot slot

Het verlies van mijn moeder heeft me geleerd dat het oké is om kwetsbaar te zijn en dat het belangrijk is om tijd te nemen voor verwerking en aandacht voor wat je zelf nodig hebt. Het is een reis van vallen en opstaan, maar door mildheid en zelfzorg kan ik stukje bij beetje weer opstaan en verder gaan. Mijn lichaam, als mijn trouwe kompas, wijst me de weg en helpt me de balans terug te vinden in mijn leven. Als HSP ben ik dankbaar dat ik kennis heb kunnen maken met nieuwe dimensies van verdriet, liefde en verbondenheid, zelfs over de dood heen. Als coach voel ik me gesterkt door deze ervaringen om HSP nog beter te kunnen bijstaan wanneer ze geconfronteerd worden met verlies.